Bugün 24 Kasım. Her yıl olduğu gibi bu yıl da okullarda telaş var bir haftadır. Okullar süslenir, lüks mekanlarda yemek programları hazırlanır bugün. Siyasilerden, özel okul kurucularından, STK’lardan toplumun her kesiminden sosyal medyada övgü dolu mesajlar paylaşılır. Öğretmenlerin ne kadar kutsal bir meslek icra ettiği hatırlatılır sözüm ona! Bu yılda “bir gün değil her gün öğretmenler günü” sloganları dillerden düşmedi. Özellikle özel okullar adeta kutlama yarışına girerler. Her 24 Kasım haftasında kim daha elit bir otelde kutlayacak yarışı vardır özel okullarda. Yarın ne olacağı ise hepimiz için malumun ilanıdır. O ışıltılı sahne kapanır kapanmaz, 25 Kasım’da öğretmenler için gerçek hayatın perdeleri açılır. O perdelerin ardında ise öğretmenlik mesleğinin yıllardır süregelen bir itibarsızlaştırılma hikâyesi duruyor karşımızda.
Öğretmenlik, toplumun geleceğini şekillendiren en önemli mesleklerden biridir. Ancak bu mesleğe yönelik saygı ve değer, artık sadece sözlerde yaşıyor. Uygulamalarda, günlük hayatta, politik söylemlerde, ekonomik koşullarda ve toplumsal algıda öğretmenlik her geçen gün biraz daha yıpratılıyor. Öğretmenlere dair saygı, maalesef çoğu zaman yılda sadece bir gün, bir törenin süresi kadar sürüyor.
Bugün eğitim sisteminin yükünü taşıyan öğretmenlere baktığımızda, düşük ücretlerden artan iş yüküne, uygulanan mobbinglere, tükenen motivasyondan itibarsızlaştırışı ifadelere kadar geniş bir sorunlar yelpazesi görüyoruz. Öğretmen hem velinin hem idarenin hem de toplumun beklentilerini sırtına yüklenmiş durumda. Buna karşın ne karar mekanizmalarında söz hakkı var ne de mesleki statüsü gerçek anlamda korunuyor. En acı olan ise, bu durumun artık kanıksanmış olması. Mesleğin itibarsızlaşması, yavaş yavaş ve sessizce gerçekleştiği için çoğu kişi bu dönüşümün farkına bile varmadı. Oysa öğretmenin itibarını kaybetmesi, yalnızca bir meslek grubunun değil, bütün bir toplumun geleceği için büyük bir kayıptır. Çünkü öğretmenin güçsüzleştirilmesi, eğitimin güçsüzleştirilmesidir. Eğitimin güçsüzleştirilmesi ise bir ülkenin yarınlarını zayıflatır. Öğretmenler Günü’nün anlam ve önemi, bu nedenle son yıllarda giderek daha çok sorgulanır oldu. Birçok öğretmen, o gün sahneye çıkıp alkışlanan ama ertesi gün kendi imkânsızlıklarıyla baş başa bırakılan bir figüre dönüşmekten rahatsız. Çünkü gerçek saygı, gösterişli törenlerde değil; mesleğin onurunu koruyan politikalarla, ekonomik ve sosyal koşulların iyileştirilmesiyle, öğretmenin bilgi ve emeğine değer verilmesiyle gösterilir.
Öğretmeni sadece bir gün hatırlayan, geri kalan günlerde ise yok sayan bir anlayışın eğitime katkı sunması mümkün değildir. Eğitim, günübirlik süslemelerle değil, uzun soluklu bir vizyonla güçlenir. Öğretmenlik mesleğinin saygınlığını yeniden inşa etmek istiyorsak, önce bu mesleğin dört temel ihtiyacını kabul etmeliyiz: adil çalışma koşulları, güvenli ve destekleyici bir okul ortamı, karar süreçlerinde söz hakkı ve toplum tarafından gerçek anlamda değer görmek. Bugün öğretmenler, yalnızca mesleki itibarı değil, mesleki huzuru da korumak için mücadele ediyor. Bu mücadelede yalnız bırakılmaları ise kabul edilemez. Bir ülkenin gelişmişlik seviyesini ölçmenin yollarından biri, öğretmenine verdiği değere bakmaktır. Eğer öğretmeni sadece bir gün alkışlayıp diğer günler unutan bir toplum haline geldiysek, asıl sorgulanması gereken, geleceğe dair kurduğumuz hayallerin ne kadar samimi olduğudur.
Öğretmenler Günü’nü gerçekten anlamlı kılmanın yolu, o tek günün parıltısını tüm yıla yaymaktan, öğretmene değer vermekten geçer. Öğretmeni unutmayan, emeğini küçültmeyen, bilgisini değersizleştirmeyen bir anlayış ne kadar şatafatlı yerlerde öğretmenler günü kutlasa da bu sadece gösterişten öteye gidemez.
Unutmayalım: Öğretmenin itibarı, şatafatlı yerlerde yemek vermek sosyal medyada boy boy paylaşım yapmakla yükselmez. Öğretmenin itibarı bir milletin geleceğinin aynasıdır.
