İlk insan Hz. Adem boş olan dünyaya bakıp neler düşünmüştü acaba?
Tek başına en güzel yerlerde yaşamış, Cennet bahçelerini andıran bin bir güzelliklerle yaratılmış diyarları tek başına dolaşmış. Kuşlarla, çeşitli hayvanlarla dostluk kurmuş. Kendince mutlu olduğunu sanmış bir süre…
Sonra zaten Hz. Havva yaratıldıktan sonra, çoluk çocuk, Habil Kabil cinayeti, dır dır derken ne huzuru kalmış ne de rahatlık..Gün gelip te kendinden üreyip çoğalacak torunlarının, insanoğlunun birbirinin huzurunu kaçırmak için her türlü zalimliği yapabileceğini, dünyayı cehenneme çevirme yarışına gireceğini hayal edebilseydi , yıllarca Havva’sını arayacağına, onunla karşılaştığında kaçacak yer arar mıydı?
Her yaklaşan bayram da sürekli birileri çıkar ve derki “nasıldı o eski bayramlar? Neden şimdi tadımız yok“ diye veryansınlar yapar. Cidden çok mu mutluyduk bizler eski bayramlarda? Çok mu daha huzurluyduk yoksa? Veya daha çok mu zengindik o yıllarda ?Ayakkabılarımız en son marka yada elbiselerimiz son modamıydı?Her bayram heyecanla gittiğimiz Aysel teyzemin yaptığı ev baklavası ve olmazsa olmazı balık tavası meşhur bir lokantadan mı geliyordu da biz bayıla bayıla yiyorduk? Sahi neden di bu kadar aşırı hasretlik geçmişe duyulan bu sonsuz özlem?..
Şimdiler de anlıyorum ki ,beni o yıllarda tek mutlu eden, ne yeni bir ayakkabı,ne bir çift çorap nede yeni giysilermiş..Annemin babamın, kardeşlerimin,akrabalarımın ve komşularımızın bayram nedeniyle bana içten sarılmalarıymış.Yanım da olan varlıklarıyla huzur bulduğum neşe duyduğum sevdiklerimmiş!
Bu peri masalı, ne yazık ki çok erken 17 yaşında babanın ölümüyle de bitiverdi. Bir daha da gelmemek üzere.O zaman çok iyi anladım ki, eski bayramlardaki lezzeti veren sevdiklerimdi ailemdi.Onlar bizleri bırakıp gidince de neşe de gider,umutlar da gider. Geriye sadece diller de hüzünle söylenen ve her geçen gün içinde büyütülen anılar kalır.
Ben o yüzden bayramları hiç sevmem. Ağırlık çöker üzerime hep.Bir an önce bitsin, geçsin isterim.Adından bile rahatsızlık duyarım “Bayram”
Bayramı bayram gibi yaşamak deriz ya hep ne yazık ki bu bayrama benim hüzün kervanıma katılanlar oldu.
Babasını şehit veren küçük Ömer bayramları sevemeyecek..
Evladını şehit veren Ayşe Teyze ve Mustafa Amca bayramları sevemeyecek..
Sevdiğini genç yaşta toprağa veren Aysel bayramları sevemeyecek..
Bu bayram eski bayram avuntularıyla yaşamak zorunda bırakılan, haince sevdiklerinden koparılan tüm şehit yakınlarımızı sevgiyle kucaklamak ve bağrıma basmak istiyorum.
GÜNÜ SÖZÜ
“Eğer sizi üzen kişilere hala selam verebiliyorsanız,bu vicdanınızın sadakasıdır“
Mevlana
TEBESSÜM
Cemaat, camide namazını kılmış, tesbihat yapıyormuş. Birden içeri elinde çifte su verilmiş bursa işi bir ekmek bıçağı bulunan bir adam girmiş ve gür sesiyle:
—Aranızda Müslüman var mı? Diye bağırmış. Cemaat, eli bıçaklı adamdan acayip korkmuş tabi. Ama içlerinden yaşlıca biri cesaretini toplamış, her şeyi göze almış artık ve elini kaldırmış:
—Ben… Ben müslümanım. Adam bunu dışarı götürmüş. Meğer Kurban kestirecekmiş. Kurbanını yaşlı adama kestirmiş ama adam yaşlı tabi, yorulmuş. Ben yoruldum evladım, derisini de başkası yüzsün demiş. Kurban sahibi adam camiden içeri tekrar girmiş, bu sefer bursa işi bıçağı kana bulanmış gören cemaat iyice korkmuş tabi. Adam:
—Aranızda başka Müslüman yok mu? Diye bağırmış. O anda herkes imama bakmış. İmamın ödü kopuyor tabi.
—Ne bakıyorsunuz bana ya, demiş ve eklemiş: -iki rekat namaz kıldırdık diye Müslüman mı olduk.
